Lieve Nancy,
Ik mis je! De weken vliegen voorbij en in jouw brieven geef je alleen maar oppervlakkige beschrijvingen van je leven. Ik voel me gefrustreerd, omdat ik het speciale contact tussen ons mis. Ik hoop dat jouw plan om er tussen uit te gaan succes heeft gehad en dat je relatie met Frank beter is. Hoe gaat alles? Je weet wat mijn standpunt is; toch hoop ik echt dat je nu hebt wat je wilde.
Weet je nog dat we op jouw laatste dag naar onze `denkduin' liepen? Het waaide en de wind maakte schuimkoppen. Je zei dat deze reis je laatste poging was om het met Frank in orde te maken. Je klonk zo gelaten dat ik bijna moest huilen, ook al stelde ik je gerust. We zaten, zonder elkaar aan te raken, te luisteren naar het breken van de golven en lieten ons door de zon verwarmen. De rust die daar altijd op me neerdaalt kwam uiteindelijk, maar ik bleef me zorgen maken. Het duurde even voordat ik ontdekte waarom ik me tegelijk kalm en onrustig voelde. Dat kwam omdat ik niet helemaal eerlijk was tegenover jou, en tegenover mezelf. Ik ben soms zo traag! Ja, ik wilde je geruststellen; natuurlijk, ik wenste je liet allerbeste toe. Ik wilde je ook vragen om niet weg te gaan. Als het jou en Frank thuis niet lukt, aan die prachtige kust van Koksijde, waarom zou het je dan wel lukken in Utrecht?
Je vertrek, zoniet je huwelijk, heeft me op de een of andere manier geholpen. Het heeft me geholpen mijn gevoelens op een rijtje te zetten; en het is beter oprecht te zijn, zelfs in een brief, zelfs als het schokkend is, dan oneerlijk tegenover mezelf te zijn. Als je terugkomt... ach, als je terugkomt... Nan, we kennen elkaar al zo lang, hoe vaak hebben we niet bij elkaar uitgehuild? Samen gelachen? Elkaar onze denkbeelden geschonken als nieuw speelgoed? Hoe kan ik nou niet van je houden?
Dus, mijn gevoelens voor jou zijn sterker geworden, liefste, zijn niet langer platonisch. Ik ben verliefd op je. Ziezo, het hoge woord is eruit. Ik hoop dat dit beter is dan je ermee overvallen als je weer thuis bent. Bereid je argumenten maar vast voor... of hou je armen open. Mijn hart staat in beide gevallen voor je open.
Zien we elkaar echt over een maand al weer terug? Ik kan haast niet wachten!
Liefs, Jacqueline
P. S. Wees niet bang, kom gewoon terug. Ik beloof je dat er geen gevaar is.

Twee weken later had ze nog steeds niet geantwoord. Ik had mezelf wel voor mijn kop kunnen slaan dat ik die brief had gestuurd, dat ik verliefd was geworden op een heterovrouw. En mijn beste vriendin bovendien! Ik luisterde zelfs niet meer naar mijn eigen raad. Goede vrienden zijn dun gezaaid, kosten jarenlange investering. Waarom zou ik dat allemaal op het spel zetten door verliefd te worden, wat, als ik niet meteen word afgewezen, de relatie ongetwijfeld onder druk zet?

Nancy volgde mijn weinige liefdesaffaires altijd van veilige afstand, terwijl ik getuige was op haar huwelijk. Ze deelde mijn vreugde en pijn met de zelfverzekerdheid die ze ook in haar eigen stormachtige relatie ten toon spreidde. Ze had mijn lesbisch zijn altijd geaccepteerd; maar acceptatie, goedkeuring en begrip gingen elk met heel verschillende emoties gepaard, zo werd ik me steeds meer bewust.
Toch had ik het gevoel dat onze relatie ook tegen deze onverwachte wending bestand zou zijn. Maar daarom lag ik 's nachts nog wel met vragen te worstelen, terwijl mijn vingers het patroon van mijn sprei in het maanlicht volgden: Heb ik haar afgeschrikt? Komt ze me opzoeken? (O, vast. Deze stad is niet zo groot.) Zal ze op haar hoede zijn? Hoe kan ik haar overtuigen dat ze niet bang hoeft te zijn? Dat ze, wat er ook gebeurt, niet bang hoeft te zijn?

Ik was groenten uit de tuin aan het wassen, mijn vingers werden koud onder de kraan. De zon was nog warm, maar de wind door de hordeur deed me denken aan alle klussen die de herfst in petto had. Het was bijna tijd voor het vroege radiojournaal toen Nancy binnenstormde.
`Supervrouw!' riep ze, haar koosnaampje voor mij. In haar hand een bos helmkruid en guldenroede.
Mijn hele lichaam werd warm toen ik, met natte handen en een kreet, haar en het boeket tegen me aandrukte.
`O, Nancy, welkom thuis! Wanneer ben je gekomen?'
`Gisteren pas. Ik wilde eerder komen, maar er moesten dieren gekalmeerd worden... koffers uitgepakt... je kent het wel.'
Haar gebruinde gezicht was een gezond contrast met haar blonde, verwaaide haar.
`Hoe gaat het met Frank?' vroeg ik, zo blij haar weer te zien dat ik haar haar lange zwijgen kon vergeven, zelfs hoopte dat de verzoeningsreis die ons van elkaar had gescheiden was geslaagd.
`In Utrecht. O, wat ziet alles er prachtig uit. Ik ben zo blij dat ik weer thuis ben,' antwoordde ze vlug.
`Ben je dus echt bij hem weg?' Ik was te verrast om mijn blijdschap te verbergen. Tegelijkertijd zei een stemmetje in me dat ik haar uitvlucht niet moest aanvechten.
Haar blauwe ogen keken de keuken rond, uit het raam en over de velden. `O, ik weet niet. Hij is een paar weken bij zijn ouders en daarna zien we wel weer.'
`Zien we wel wat?' wilde ik vragen, maar dit keer hield ik me in. Ik vulde een glazen pot voor de bloemen en zette theewater op. We gingen aan de keukentafel zitten om bij te praten. Utrecht was inderdaad geen Koksijde, zei ze. Frank had zijn oude vrienden waar hij mee om kon gaan, maar hun echtgenotes waren burgerlijke vrouwen die alleen geïnteresseerd waren in scholen, schilderles en het nieuwste winkelcentrum buiten de stad.
De overbekende glans verscheen in haar ogen, terwijl ze tot in de hilarische details verslag deed van een etentje waar Frank, op zijn droogste toon, over de geneugten van het buitenleven vertelde. Nancy had ondertussen zitten denken aan de magere grond, verwoestende wind, insecten en de regens die elk jaar later leken te komen totdat de knoppen op hun kwetsbaarst waren, en je een beroep moest doen op al je vergaarde kennis en deskundigheid om ze in veiligheid te brengen. Lachend vertelden we elkaar over de eerste tegenslagen in de wonderlijke wereld van het buitenleven. Ergens zat het me toch dwars dat Nancy Frank nog steeds graag gebruikte als mikpunt van haar spot.

Ik zat me net te bedenken dat ik liever Nancy's scherpe wijsheid had dan haar zwijgzaamheid toen ze zei:
`Toch heb ik wel vrienden gemaakt. Een aantal zelfs.' Haar grote handen gingen naar haar schoot, alsof ze zich opeens van ze bewust was.
`Leuk. Wie? Hoe zijn ze?'
`Het zijn lesbiennes, om precies te zijn.'
`O.'
'Ik heb natuurlijk veel over jou verteld.'
`O.'
'Ik heb ze allerlei dingen gevraagd, dingen die ik jou zelfs niet kon vragen. Omdat ik me schaamde of te ver weg was.'
`Nancy, hoor eens, ik...'
'je bent toch mijn beste vriendin, Jacqueline? Ik geloof dat ik gevleid ben door jouw gevoelens voor mij. Verward, maar gevleid.'
`Zo, en wat hebben die vriendinnen je over mij verteld?' Ik was van mijn stuk gebracht en voelde me aangevallen.
`Ze zeiden dat ik met jou moest praten,' antwoordde ze zachtjes.
Ik stak mijn ruwe, eeltige hand uit; ze aarzelde even voordat ze me haar hand gaf. We keken elkaar lang aan, terwijl buiten de voorbode van schemering kwam opzetten. Ze zag er inderdaad verward uit, en ik probeerde haar blik te beantwoorden met alle liefde en steun die ik voelde.
Ik redde haar door als eerste weg te kijken. `Help je me met eten maken?' vroeg ik vriendelijk.
Ze keek naar het aanrecht, waar de ongewassen groenten nog lagen te wachten.
`De groenten stoofpot komt eraan,' lachte ze.
Ik liet haar de broccoli snijden en ging naar de schuur om hout te halen. Ik keek in westelijke richting naar de zee en de invallende schemering, en haalde langzaam en diep adem. Ik moest weer denken aan de verwarring waaraan ik ten prooi was gevallen toen ik maar niet wist wat ik eigenlijk wilde en nog niet besefte dat de mannenarmen waarin ik mijn toevlucht had gezocht me niet de troost konden bieden die ik verlangde. Ik was bang dat die verwarring nooit meer over zou gaan. Ik weet nog hoe verbaasd ik was toen ik voor het eerst verliefd werd. Maar natuurlijk! Hoe simpel! Ik verlang naar een vrouw. De verwarring heeft vanaf dat moment plaatsgemaakt voor verbazing en verrukking; toch ben ik die verwarring en pijn nooit vergeten, mocht ik die van mezelf nooit vergeten.

Nancy leek te voelen wat ik dacht toen ik terugkwam en het vuur in het fornuis aanmaakte.
`Ik geloof dat iedere vrouw die ik ken wel eens gedacht heeft over vrijen met een andere vrouw,' zei ze, haar innerlijke dialoog hardop vervolgend. `Maar ze vertellen het natuurlijk niet aan hun man of vriendje. Ik weet dat ik emotioneel afhankelijk ben van mijn vriendinnen. Dat is volgens mij normaal. Het is alleen... tja...'
`Waarom probeer je het niet gewoon!' Ik zei het expres zo luchtig mogelijk, maar de grap viel niet in goede aarde. Er volgde een zowel beschuldigende als pijnlijke stilte.
`Hé, ik probeer je nergens toe te dwingen. Laten we het er maar niet meer over hebben, goed?' smeekte ik. Het spijt me dat ik je die brief heb geschreven, dacht ik. Dit is iets waar je zelf moet achterkomen.

Ik liet de groenten in een pan met water vallen en begon de tafel te dekken. We wachtten tot de gespannen stemming zou omslaan. God, we kenden elkaar zo goed. We zuchtten tegelijk, lachten schaapachtig naar elkaar.
`Laten we naar onze plek lopen.' Nancy leek verbaasd door haar eigen voorstel.
`Goed.' Ik gooide een paar houtblokken in het fornuis, stelde de kleppen af en zette de borrelende stoofpot op een laag pitje.
`Het wordt al weer fris 's avonds.' Ik pakte een trui.
`Als je niet tegen de winter kan, verdien je de zomer niet.' Een oude grap, en de stemming was weer als vanouds.
We liepen met ferme pas, Nancy voorop in de schemering. Zou ze bij de denkduin afslaan? Nee, ze liep gewoon verder, door het veld naar het bosje schriele dennenbomen die diep over de duinen stonden gebogen en zich vastklampten aan het laatste restje aarde dat nog niet door storm of erosie was losgewoeld. Ze had zo'n haast de zee weer te zien, op de uiterste punt, dat ze me ver achter zich liet. Ik bedacht dat ze haar zomer in het binnenland had doorgebracht, ver van de zee die zo'n belangrijk deel van ons leven uitmaakte, en ik vertraagde mijn pas, zowel om haar gelegenheid te geven in alle rust een oude vriend te begroeten als om het genot haar silhouet afgetekend te zien tegen het decor van bomen, duinen en zee.

We stonden, bevroren in tijd en ruimte, en keken naar een wassende maan boven de grijsblauwe horizon. Hier waren geen woorden nodig. Ik hield met hart en ziel van deze vrouw. Ik wilde niet dat ze zou veranderen.
Eindelijk draaide Nancy zich om en kwam naar me toe. Ik stond te wachten bij de rand van het bosje. Ze legde haar handen op mijn schouders, liet haar heldere blauwe ogen over mijn gezicht gaan. Ik vond het moeilijk haar intense blik te beantwoorden, omdat ik nog maar net mijn kolkende emoties met de avondrust van de zee tot bedaren had gebracht.
`Jacqueline, je weet dat ik van je hou?' `Ja, Nancy, dat weet ik.'
`Wil je met me vrijen, o wondervrouw?' `Nancy, dat hoef je niet te doen. Ik...'
`Ik wil het.'
`Moet dit eigenlijk niet spontaan gebeuren? In een opwelling van hartstocht en zo? Ik wil niet dat je je gedwongen voelt omdat je denkt dat ik het zonodig wil.'
`Is dat geen romantisch heteroseksistisch idee?' zei ze plagend.
`Oké, oké, we doen het. Maar dan als experiment.'
`Ik ben geen experiment.'
Ik keek hoe ze de emoties die ik niet langer kon verbergen op mijn gezicht las. Toen glimlachte Nancy geheimzinnig, boog zich naar me toe en kuste me voorzichtig, langzaam. En ik, aanvankelijk verbijsterd, maar toen met een uitbarsting van louter smartelijke vreugde, sloeg mijn armen om haar heen. Met tedere kusjes verkenden we de grenzen van de intimiteit. Ik volgde de omtrek van haar mond met mijn tong terwijl haar handen mijn hoofd streelden, over mijn ruggengraat gingen. Ik zocht het gezicht dat ik zo goed kende, maar het bleef gesloten voor me. Dat bracht me even aan het twijfelen.

De spanning tussen ons was nu anders, dringender geworden. We huiverden van opwinding en kou, keken naar onze dampende adem in de avondlucht. Het slik, dat door de eb was blootgelegd, zond een doordringende, seksuele boodschap uit. De weerschijn van de maan op het water leek een goedkeuring van onze band, omgaf onze omhelzing met een halo. Met de armen om elkaar heen liepen we langzaam terug naar huis.
Houtwarmte verzachtte ons toen we boven het fornuis in onze handen wreven.
`Het zal boven wel koud zijn.' `Maar niet voor lang.'
Nancy vulde de vlamkast en zette de stoofpot in de warmhouder, terwijl ik het licht aandeed. Zelfs deze kortstondige scheiding was al te veel, ik pakte haar hand stevig vast. Hand in hand liepen we de trap op.
De zilveren manestralen vermengden zich met de gloed van de lamp terwijl we elkaar aankeken. De spiegel op het bureau weerspiegelde ons profiel in het licht. Ik was iets langer dan Nancy, we hadden hetzelfde stevige postuur. Mijn korte, bruine haar contrasteerde met Nancy's blonde lokken.
Toen ik mijn hand op het bovenste knoopje van haar flanellen blouse legde, keek ze snel naar me op. Je bent mooi,' zei ik en ik boog me voorover om te kussen wat elke losgemaakte knoop onthulde. Teder streek ik haar haar uit haar gezicht en trok de blouse van haar schouders. Ik liet mijn handen over haar naakte rug en middel glijden.
Ze legde haar handen op mijn zij; ik stak mijn armen omhoog en was even later bevrijd van mijn coltrui. We omhelsden elkaar, borst tegen borst, buik tegen buik. We haalden adem in de zachtheid van huid, versterkt door onze ruwe jeansbroeken.
Je hebt prachtige borsten.' Ze had haar handen als een kommetje om ze heen gelegd.
`Ik vind de jouwe mooi.' Met mijn handpalmen maakte ik een rondgaande beweging over haar tepels. Nancy's borsten waren klein en ronder dan die van mij met een licht, bijna wit dons ertussen. Mijn vingers gingen naar haar middel en maakten de knopen van haar broek los. Ik hield haar heupen tegen de mijne, drukte haar bekken tegen het mijne. Ik zakte door mijn knieën en trok haar broek over haar benen, kuste haar dijen, knieën, kuiten. Ze ging op het bed zitten om haar schoenen uit te schoppen; ontdeed zich met één snelle beweging van jeansbroek en sokken.

Ik ging voor haar staan, keek neer op haar hoofd tussen mijn benen. Ze tilde haar hoofd op om me aan te kijken, terwijl ze zwijgend mijn broek losritste, mijn buik kuste. Ik drukte me tegen haar gezicht, welfde mijn rug. Haar vingers maakten rondjes om mijn vooruitgestoken bekken. De stilte om ons heen werd alleen verbroken door onze hijgende ademhaling.
Met mijn handen op haar schouders duwde ik haar zacht terug op het bed. Nancy trok vragend haar wenkbrauwen op en lachte zenuwachtig. Ik ging naast haar liggen, streelde haar wang, haar wenkbrauwen, teder en geruststellend, totdat ze haar ogen dichtdeed, haar trekken zich ontspanden. Het flakkerende lamplicht speelde over onze gezichten, danste over onze hoofden. Ik trok haar dichter naar me toe, kuste haar wangen, neus, oren, totdat onze lippen elkaar vonden. Voorzichtig, maar allengs heftiger, wiegden we heen en weer in elkaars armen. Het gezoem van hartstocht ging over in gekreun, ging over in een gebrul diep in me.
Vol en bewust van onszelf, begonnen we het oeroude ritueel. Ik ging bovenop haar liggen, beroerde haar lippen met een zachte kus. Met mijn knie tussen haar benen knielde ik boven haar. Nancy uitte een kreetje toen mijn lippen haar tepel vonden en daar voedsel, vuur, levenskracht uitzogen. Mijn handen verkenden de welvingen van haar lichaam, de gladde strakheid van huid over ribben. Ik streelde haar zachte buik, elke streling een draaikolk, elke rotatie krachtiger, lager, intenser; ze hapte naar adem toen mijn vingers haar schaamhaar aanraakten, omcirkelden, toen voorzichtig vastpakten. Roerloos als een hert aan de rand van het bos talmde ik met mijn eerste vingercontact. Ik lag met mijn hoofd op haar borst en zij wiegde me met haar benen. De warmte van haar bloed, onze kloppende harten, zette mijn vingers in beweging en het tempo versnelde zich.
Mijn mond, niet langer tevreden met kussen, zocht de lippen van haar andere mond. Haar benen leken gewichtloos toen ze me, hoofd achterover geworpen, rug gewelfd, begroette. Ik beroerde haar vulva, trillend, vochtig; langzaam dook ik in haar plooien. Mijn tong gleed haar gladde gang binnen en volgde het heuveltje van haar clitoris, die zwol en klopte van begeerte. Mijn vingertoppen streelden het dons onderaan haar rug.

Opnieuw hielden we even op, maar niet om uit te rusten; we waren al te ver heen om door moeheid ingehaald te worden. Met bonzend hart keek ze me even ontzet aan. Ik reikte met mijn tong naar haar baarmoederhals en de warmte overspoelde me toen ze zich voor me opende. Mijn tong deed nu precies wat hij zelf wilde; hij schoot heen en weer, ging op verkenning, draalde, likte, zoog haar sappen op totdat haar geschreeuw door haar heen galmde, door mij, door het universum van onze lichamen, die glinsterden van zoet zweet. We luisterden gefascineerd hoe de golven van genot ons doorstroomden.
Terwijl ik fluisterde hoe veel ik van haar hield, kroop ik omhoog om de druk van haar lichaam te voelen. Nancy lag doodstil op adem te komen. Natrillend hielden we elkaar vast, onze rondingen in elkaar passend. Ze trok zachtjes aan mijn haar, pakte het vast. Onze lichamen rekten zich soepel tot hun grens uit terwijl alle sensatie zich concentreerde op de punten waar we elkaar raakten. Mijn tepels gingen verwachtingsvol overeind staan toen zij haar mond tegen mijn borsten drukte. Ze zoog krachtig als een baby die weet wat ze wil en waar ze het moet halen. Ik wilde dat alle melk die ik nooit had bezeten naar haar wachtende mond vloeide, die zo hongerde naar mijn genot.
Haar handen volgden de omtrek van mijn rondingen, we lagen naast elkaar en verkenden de subtiele verschillen tussen onze lichamen door te strelen, te kijken en te ruiken. Haar handen op mijn lichaam schiepen alle vrouwen die ik ooit heb gekend, die ik ooit hoopte te worden. Alles vermengde zich onder haar strelingen. Mijn hart bonsde van vreugde om ons samenzijn en ons overweldigende genot.

Nancy draaide zich om en spreidde voorzichtig mijn benen. Mijn lichaam schreeuwde om contact, maar ik durfde haar niet mijn begeerte op te dringen. Voorzichtig gingen haar vingers op onderzoek uit, openden toen de fluweelzachte plooien. Ik sloeg mijn armen om haar dijen en kronkelde als een rookpluim, waarna een vuur in me ontbrandde.
Nat en open voor haar, wilde ik haar gevoelige plekje aanraken. Nancy schudde even haar hoofd en fronsde haar wenkbrauwen, alsof ze zich concentreerde op mijn genot. Ze wreef over mijn vochtige schaamlippen, streelde mijn clitoris sneller en sneller. Ik schokte heen en weer onder haar.
Alles wat ik nu nog wilde was Nancy in me. Ze wist dat, maakte aanstalten in me te gaan maar stopte toen plotseling, alsof ze werd verrast door een onbekend landschap. Trillend van verwachting trok ik mijn benen bij elkaar en omhoog. Zeker van de kracht van mijn overgave drukte ik mijn bekken tegen haar arm. Ze ging bij me naar binnen, dieper en dieper totdat ze niet meer verder kon. Mijn lichaam kromde zich met het getij van mijn orgasme, ik voelde haar vingers overal in me. Ik schreeuwde mijn extase de avond in en witte lichtgolfjes verstrooiden zich, de flakkerende hitte van onze hartstocht.
Het zoemende geluid dat eerst tot gebrul was aangezwollen, was nu verstomd tot een suizend geluid in ons binnenoor. De maan was al lang verdwenen; behoedzaam nestelden we ons in de vorm van het bed, trokken de dekens tot onze kin op. Ze wilde iets zeggen; leek zich toen te bedenken, zweeg.
`Sssst,' fluisterde ik. `Rustig maar.' Ik legde mijn arm onder haar hoofd; ze draaide zich naar me toe, haar arm om mijn middel, haar knieën opgetrokken. Ik gaf haar een kusje op haar voorhoofd. Ze glimlachte, sliep al bijna.

Toen ik de volgende ochtend wakker werd, stroomde het zonlicht door het raam, een weerspiegeling van de gloed die ik in me voelde. Nancy lag nog steeds tegen me aan, haar lange haar uitgespreid op het kussen. Met een energie, die ik niet van mezelf kende, rekte ik me uit en haalde voorzichtig onze nog vochtige lichamen uit elkaar. Nancy kreunde zachtjes, trok de sprei over haar hoofd.
`Goedemorgen, poppedijn.' Ik kuste haar kruintje, het enige deel van haar dat zichtbaar was.
Geen antwoord, dus dook ik met mijn hoofd onder de dekens en, met mijn buik tegen haar heup, legde ik mijn hoofd op haar borst en sabbelde aan haar tepel, die zich gretig verhief.
`Wat doe je nou?' vroeg ze, klaarwakker.
`Mijn favoriete standje,' antwoordde ik, terwijl ik de onderste glooiing van haar borsten masseerde, langs haar ribbenkast naar de haarkrulletjes, toen weer terug naar de wachtende tepel. Ik luister al niet meer naar de mannelijke theoretici die beweren dat ik heimelijk mijn moeder en de voedende melk begeer in plaats van seksuele bevrediging. Ik was tot de conclusie gekomen dat ik het allemaal wilde: moeder, melk, seks en een harde tepel, tot een genotvol geheel vermengd.
`Ik kreeg mijn eerste orgasme toen je gisteravond aan mijn tepels zoog,' zei ik hees van slaap en lust. `Het volgende toen...'
Ik lachte en streek met mijn handen over haar gladde lijf, verlustigde me in haar zachtheid, onze zachtheid. Ik draaide haar voorzichtig op haar rug en boog me over haar heen. Steunend op mijn ellebogen keek ik haar aan en glimlachte. Ik schoof een arm om haar hals, legde mijn hoofd op haar schouder, kuste het kuiltje in haar hals.
`Jacqueline, nu even niet, goed? Ik wil eerst wakker worden, en...'
`Ik ook, meestal. Ik bedoel, ik moet wakker zijn om ervan te genieten.
Ik kan je wel helpen die blauwe kijkers open te doen, tenminste als je wilt.'
`Wat ik wil is plassen, en dan wil ik thee en brood met, even kijken, rabarberjam erop. Heb je die nog?'
`Nou, nou, mevrouw stelt eisen? Ik begrijp de hint. Ben zo terug.'
Ik sprong op, schoot een badjas aan, schoof in een paar pantoffels en wierp haar vanaf de drempel een kushandje toe. Beneden ging ik snel aan de slag, zonder mijn gebruikelijke ochtenddufheid. Ik pakte de honing en de room, besloot voor het cachet het roomkannetje af te stoffen dat ter versiering op de vensterbank stond. Ik zette wat van de bloemen die Nancy me gisteren had gegeven op het dienblad. Ik neuriede onder het werken maar wat ik eigenlijk wilde was schreeuwen, een enorme woeste vreugdekreet. De vreugde van woestelingen, de geneugten van woest neuken; woorden vloeiden in elkaar over en zweefden door mijn hoofd, terwijl ik het ontbijt klaarmaakte.

Het blad was klaar en ik goot net het laatste restje water in de theepot toen ik Nancy's schoenen op de trap hoorde.
`Terug naar bed! Je krijgt de koninklijke behandeling,' riep ik. Maar toen ik me omdraaide zag ik haar, geheel gekleed, tegen de deurpost leunen.
`Ik moet er vandoor.' Ze klonk zowel nors als verontschuldigend.
`Waarom? De dieren kunnen wel wachten,' zei ik bedachtzaam, terwijl ik probeerde me niet op een teleurstelling voor te bereiden.
`Ik bel je snel.'
`Me bellen? Je wandelt gewoon de deur uit en dan zeg je dat je wel zal bellen? Je bent gek. Als je iets dwarszit, moet je het me zeggen. Nan?' Je zag er zo blij uit vanochtend. Zo tevreden.
'Ik ben bang.'
Ik liet haar woorden en haar stem tot me doordringen, dwong mezelf het brok in mijn keel weg te slikken.
`O, jee,' zuchtte ik. `Hier, de thee is klaar. Kom, ga zitten.'
We zaten op dezelfde plek als de avond daarvoor en keken uit het raam naar de dauw op het gras, de dennenboom bij de tuin, het begin van zo'n speciale, warme herfstdag. Mijn aanvankelijke paniek verdween en een nieuwe beslistheid kwam er voor in de plaats.
`Nancy, wat we gisteren hebben gedaan was goed, het was juist.' Mijn stem klonk te luid en te geforceerd. `Was ik te ruw?' Zachter nu, maar ik ging niet smeken.
`Nee,' zei ze, zowel triest als bereid tot verdere bekentenissen. Ze forceerde een lachje. De heerlijke vonken van de avond daarvoor waren nu een geladen spanning tussen ons.
`Ik weet wel wat je denkt,' zei ik versuft, terwijl ik koortsachtig nadacht. `Je denkt dat ons leven uit een dorp bestaat, buren van wie we afhankelijk zijn en die van ons afhankelijk zijn. Je denkt dat het niet zal werken. Maar er hoeft niets te "werken". Het gebeurde gewoon.'
`Nou en?'
`Nou en? Wat moet ik verder zeggen? Ik kan zeggen dat ik van je hou. Ik ben een verstokte romanticus, dat weet je toch?'
`Daar gaat het niet alleen om, Jacqueline. Ook om andere dingen.,
'Dat weet ik.'
`Echt? Ik hecht waarde aan mijn plaats in de gemeenschap. Jij staat bekend als de dorpsgek. Dat vind je zelfs leuk. Jij bent zo sterk dat je niemand anders nodig hebt.'
`Op dit ogenblik voel ik me niet erg sterk.' Maar dat voelde ik me wel; terwijl mijn hart werd uitgerekt om de pijn op te kunnen nemen, stroomde er een kracht door me heen. `Nancy,' zei ik en ik dwong haar om me aan te kijken. `Je hebt me zoveel steun, zoveel kracht gegeven. Je hebt me geleerd hoe zorgzaam vrouwen kunnen zijn, hoe teder. Ik heb altijd gehoopt dat ik jou dat ook kon geven.'
`Gisteravond was heerlijk,' antwoordde Nancy. Ik wist niet of ze had gehoord wat ik zei. `Ik voelde me opstijgen naar de sterren.' Ze liep snel naar het andere raam, leunde met haar rug tegen het aanrecht. `Maar ik wil niet leven in een vacuum; ik vind het fijn hier thuis, met Frank en de dieren, en om met mijn vriendinnen bij een kopje thee over de prijs van meel te praten.' Ze fronste even bij het woord `vriendinnen', keek me toen recht in mijn ogen. 'Natuurlijk steun ik je. Ik geniet van je avonturen en in zekere zin is het net of ik ze zelf beleef. Dat zal niet veranderen. Maar ik ook niet. Ik wil het niet.'
`Ik wil ook niet dat je verandert.' Ik staarde uit het raam, gehypnotiseerd door de zon. Ten slotte haalde ik mijn schouders op, stond op om de kopjes met de inmiddels koude thee af te ruimen. Ik besefte dat ik naar het aanrecht wilde lopen, naar Nancy. Ik stond midden in de keuken, voelde me moe.
`Nu kijk je triest. Kop op, Supervrouw, het komt allemaal wel goed.'
`Dat zal best. Maar nu wil ik liever even alleen zijn.'
`Oké,' zei ze vlug, met een mengeling van afwijzing en opluchting. `Ik bel je snel.
Of... waarom kom je morgen niet eten?'
`Nee, niet morgen, maar binnenkort. Dat beloof ik.' `Ik hou van je, Jacqueline.'
`Daar ben ik blij om. We spreken snel iets af, echt.'
`Goed.' Een aarzeling, een vluchtige omhelzing en toen deed Nancy zacht de deur achter zich dicht.

Als afleiding ging ik de keuken schoonmaken; hield alleen even op toen ik Nancy's auto het grindpad af hoorde rijden. Ik doolde door het huis, genas mezelf met de bekende voorwerpen en geuren. Na een tijdje, tegen alle verwachting in, begon ik te lachen.
`O, Nancy.' Haar naam zweefde door de ochtendlucht; ik duwde haar naam met een kus naar de wegrijdende auto, ver op de weg. Ik hou ook van jou, dacht ik. Steeds meer. Niet meer vanwege gisteravond; niet minder vanwege vanochtend. Ik keek in de spiegel in de eetkamer, lachte grimmig, verlustigde me in de pijn en kracht die nog steeds trillingen tussen mijn benen veroorzaakte. Verdorie, meid, ben je nog steeds geil? dacht ik, grijnslachend. Geil? Je bedoelt dat je nog geen ander woord heb bedacht voor dit vochtige trillen. O vrouw van vele woorden? Baarmoederig? Alsjeblieft niet. Kuttig?
Ik deed mijn laarzen aan. Omdat ik geen zin had me aan te kleden, glipte ik zo naar buiten, terwijl de ceintuur van mijn badjas door het natte gras sleepte. Ik sloeg huiverend mijn armen voor mijn borsten. Ik liet de zon de ochtendkilte van het land en mijn lijf verwarmen. Terwijl ik de ochtendlucht opsnoof, keek ik wat er nog in de tuin stond en tuurde naar de grijze zee in de verte. Gapend strekte ik mijn armen hemelwaarts. Met een dankgebed begroette ik de nieuwe dag.